KAMIENNA NATURA
 

Powrót


  

            






















                                                                         






                                              



                                                                      
   

                                                                           
Żółto-czarne

 Przez bramę, tę boczną,
poza głównym nurtem
zdarzeń, wybiegła jasna

kamienista ścieżka. Krótka,
tylko do granicy
bruku.

I tu się zaczął temat. Pojawiły się
dwa słupki - ktoś powiedział
nie ma, to nie nasz

poemat. Jeden się pochylił, jakby szukał
w słońcu cienia. I znalazł, mimo zenitu.
Swój własny. Przechylił się, jak
podkopany,

prawie upadł. Wkrótce zniknął. Wróci? Nie
pomogło, wrócił. I stoi murem, obok
pierwszego. Z lewej, albo prawej,

zależy, z której spojrzeć strony. Brama podupadła, może straszy, gdzieś tam
pewnie się z niej śmieją,

może nie, nie wiem, nie będę się kłócić. A
ścieżka zarosła, spomiędzy jasnych
kamyków, wyjrzały chwasty

i trawa.
Tak zielona, że kojarzy się
...

no, co ja opowiadam.