Wędrówki

Wędrówki

Ziemia jest okrągła, stoimy na ziemi.

Odwracamy się do siebie
plecami. Idziemy

w przeciwną stronę - nie trzeba
kluczyć jak indianin, po śladach,
czy równać do równika - ciągle
nosem do przodu, czyli

przed siebie. I co z tego
wynika? Kolejne zderzenie

otwiera oczy. Nie sądzisz? Nawet, jeśli
ktoś w ostatniej chwili, szanując drogę, drogę
zmyli. Zbłądzi? Ty, my albo życie
rozdaje postoje. Tym piekło,

a tym niebo, tak na szczęście, nie w pokoju,
w niepokoju, bezbrzeżnym zachwycie, radości od ucha, przez usta, do ucha (nie słuchaj), rozpaczy inaczej.

W zadumie, zdumieniu bez granic. I na nic
potoki słów, łez, krzyk w gniewie,
w lęku, wątpieniu = nie wiem.

I w buncie, wreszcie
ten nieznany. Wyczerpany: dziękuję, postoję

tu jeszcze. Tu obok.

- Wystarczy, nie szalej. Tobie też
nalać? Wina, czy wody?

Nalej. Potem
zamknę oczy, posłucham.
I pójdę

dalej?