Ojciec chrzestny

***
- Ciebie, to bym zawsze poznał, często tu przyjeżdżałaś.
- Tak, na wakacje. I nie tylko ...

Za oknem znowu słońce. I pada deszcz.

- Aa ... czyją jesteś córką..?
- ...
- Wujku, mama jest córką babci Ireny ...
- Babci?
- Tak, twojej siostry ...
- Ireny... no, wiem. Ale ciebie, to nie mogę poznać.
- Ja jestem córką mamy. Ania. Pamiętasz Bambo? Dawno tu nie byłam, ale też przyjeżdżałam. Jak był jeszcze Bambo ...
- Pamiętam. Nie chciał nikogo słuchać. I na wszystkich szczekał, tylko ... to byłaś ty?
- Tak, ja wychodziłam z nim na spacery.
- To, ile ty masz lat?
- Dwadzieścia trzy.
- A ty?
- Pięćdziesiąt pięć.
- Coś tu jest kombinowane ...

Trudno wstać z zapadniętej kanapy. Chociaż ... nie jest tak bardzo zapadnięta. Ale, trudno. Tak samo, jak przejść od kanapy do krzesła przy stole - to, jak droga przez pół miasta. Zapadnięte policzki, opadnięte kąciki ust, ułożonych w niesymetryczną podkowę. Wszystko zapadnięte - człowiek, jak pół człowieka. Kiedyś był kierowcą. Jeździł dobrze, dużo i daleko. Teraz jest jak szewc. Chodzi bez butów. Nie, żeby ich nie miał, ma na wszystkie pory roku - stoją w równym rządku (podobnie, jak te kartki z życzeniami na wszystkie święta, na półce). Zwyczajnie, te nogi już nie lubią butów, nie znoszą ich. Zresztą, chodzić też nie lubią.

Co innego, samochodem. Trzy tygodnie wcześniej, doskonale dały sobie radę z jazdą na zakupy. Ekspedientki wyszły przed sklep, żeby to zobaczyć. Nie spytałyśmy, gdzie były buty.

II. Błysk.

- A może, on sobie z nas żartuje? Pamiętasz, zawsze to robił.
- No, nie wiem. Nic już nie jest tak, jak zawsze. Ale chciałabym.
- Do dzisiaj pamiętam dwie zagadki wujka, opowiem ci jedną. Wziął ołówek, kartkę i zaczął rysować ..
"tu jest most, z jednej strony wjechał na most ksiądz, a z drugiej pop. Problem w tym, że nie mogą się wyminąć, bo most jest za wąski. Ani jeden ani drugi, nie chcą się wycofać Co można zrobić? Masz jakiś pomysł?" Odpowiedziałam, że nie mam . "Nic? Zupełnie?". Mówię, że nie mam żadnego pomysłu. "Widzisz, ja też nie mam. Dlatego ciągle tak stoją"

Deszcz ustał, zostało tylko słońce.

Dlaczego ksiądz i pop? To chyba mógłby być każdy, jak powody, dla których żaden z nich się nie wycofał. Trzeba to przemyśleć. I przyjrzeć się uważniej.

***

- Samochodem już raczej nie pojadę. Ale jutro mam święto, wiecie jakie? Nie wiecie.
- Jakie?
- Jutro przychodzi do mnie listonosz. Z emeryturą.
- No, to święto. Fakt.
- Niektórzy to narzekają, że mają za mało. No wiesz, emerytury, albo renty ... Mnie tam wystarczy. Ja bym chciał tylko jedno. Chciałbym, żeby mi nie przynosili raz w miesiącu. Może być tyle samo, ale co najmniej dwa razy ...

Spojrzałam uważniej. Tym razem, nie na usta (śledzenie ruchu warg, zwykle pomaga zrozumieć niewyraźną mowę), ale w oczy. No, tak. Jest! Jak zawsze. To, co jest, to jest. Może przygasać, ale nie wygaśnie. Do końca.

Za oknem słońce.

Szewc, który dorabia klucze. Klucze-wytrychy otwierające wszystkie drzwi, rzeczywiste i umowne. Jak zawsze. Takie myśli nie potrzebują butów. I docierają wszędzie. Tam, gdzie już był, gdzie chciałby być i już nie będzie. To ważne, przy szczelnie zamkniętych oknach, w powietrzu wprawianym w drgania wyłącznie przez dźwięki płynące z głośnika stale włączonego telewizora.

- Dokąd wy się wybieracie?
- Do domu. Już późno.
- Już? Czemu tak krótko?
- Minęły dwa dni. Musimy.
- No, jak tak, to tak.
- Trzymaj się. Do widzenia.
- Szkoda. Ale ... bardzo, bardzo wam dziekuję. Ja tu miałem, jak w raju...

Nachyliłam się i przytrzymałam chłodne, oparte nieruchomo na kolanie palce.

- Nie, nie. To my dziękujemy. Dziękuję - dobrze znowu cię zobaczyć.

Spojrzałam na córkę. W kąciku jej oka błysnęła łza i nie zdążyła spłynąć, starta szybko wierzchem dłoni.

- Czekajcie! Odprowadzę was. Muszę zapamiętać ten numer, no ten ... samochodu. Żeby wiedzieć, jak przyjedziecie następnym razem,
kto do mnie przyjechał.

   .