Nie znika, ale się staram

Mógłby odejść, ale
nie chce. Więc go zdejmuję 
ze ścian, z oczu i chowam głęboko
w środku. Zatrzymuję
powietrze.

Żeby nie patrzeć
przez niego, przed siebie,
w pustą przestrzeń.

Boję się
tylko, że nie zauważę,
jak mnie ogarnie, pochłonie
bez reszty i się okaże, że to ja

jestem jego, a nie on mój. Ten
mój ból.