Niedorzecznie

Niedorzecznie

Pamięta...

Przechodzę w stan spoczynku, jeszcze
nie od dzisiaj (o, ktoś przysiadł, znajoma
postać...), podoba mi się, bardzo
lubię, tylko w nim pozostać
nie potrafię.

I nie mogę. Możesz dołożyć
się na drogę. No, nie wiem, postaw
tamę, nadaj imię, lub nawet

wręcz odwrotnie,
wyłów jakiś kamień,
potem wrzuć tu

swój. Popłyń
z nurtem, albo wprost
przeciwnie. Dziwne, nie dziwi,
chociaż dziwnie tak stać i patrzeć
jak w kinie i daję słowo...

To niedorzeczne
myśleć, że przepłynie.

Tak po prostu,
obok.