Atlas

Atlas

Proste, ciągłe, przerywane,
krzywe, z garbem, połamane
biegną równolegle, przecinają
się, łączą w nierówne trójkąty, kopnięte

kwadraty, i kręgi, wpisane w cztery strony,
zmięte i rzucone na gęboką
przestrzeń, wreszcie.

Widzisz tę gładką powierzchnię? Nie widać,
że tyle odstaje. Z daleka, zdaje się
przylegać, jak pole,

droga, rzeka. I tu, odkąd sięgam pamięcią,
niewiele się zmienia. Początku
nie sięgam, pamiętam

pół wieku, zaledwie -
w odniesieniu do wieku
kamienia. Moc i potęga

jest tu potrzebna, chyba,
stała, rytmiczna - tak myślę
sobie, bo nie wiem prawie nic,

wiem, wstyd - niepapierowe waży
na Ziemi tyle, że trudno unieść
samemu. I jeszcze się kręci.

Na szczęście, wciąż
można zatrzymać

trochę sił,
myśl i spojrzenie na

niejednym
odstającym elemencie,
zamiast

szukać w pamięci.
10.12 - Terra Madre Day?