Sztormy

Sztormy

Budujemy łodzie, najlepiej,
jak umiemy, szyjemy
żagle, bo potem

stawiają je na wiatr.
Pod wielkie nieba, czasem
ciemno-granatowe. Ponura groza

może nadejść, nawet
z prawej. I jest, jak trzeba
dla grozy - zgaszona latarnia,

jak cień, biała
mewa. W oddali,
mimo wszystko, piękna i godna

walka z falą, czy
mała szarpanina, tutaj
to się zaczyna -

nie spuszczasz wzroku,
wstrzymujesz powietrze.
I kończy się czas

naszych skoków
do wzburzonej wody.
Już wiesz, że tu

zostało nam jeszcze
nie odejść

od brzegu.