Poniewczasie

Poniewczasie

Wszyscy się rozsypujemy.
Padamy i nie widać

nikogo, kto dodałby otuchy. Muchy
robią to lepiej, ciszej. A jednak, tu nie słyszę

krzyku przerażenia, tylko głosy
bezradności. Kości, ości,

skrzydła - więcej grzechów
nie pamiętam. Czuję -

ktoś pochyla głowę, komuś
opadają ręce. Więcej

zmysłów się nie pęta. Święta,
jakie by nie były, po nich znowu

przyjdzie nowe. Opadnie lub
uniesie się szara mgła... a
i jeszcze zapach

mandarynek czy pomarańczy.
Smak

goryczy, nie zwycięstwa. Może, ktoś uniesie
głowę, rękę w geście istnienia - jest jeszcze
po co, czy nie? Nie ma? Może jest
o co

walczyć. Klęska. Dramat. Dotyka. Lliryka?
No, gdzie? Chyba, da się

coś jeszcze
po, jak nie w czasie.