Do siebie, czyli krótkie ukojenie

Do siebie, czyli
krótkie ukojenie

Wpadłam, jak i kiedy, nawet nie wiem, między rosłe sosny.
Zatrzymał mnie szum

ich koron na wietrze Spojrzałam
w górę - mogłabym tak stać
do końca, albo i wiecznie

(chyba mówiłam do siebie, bo odpowiedział mi suchy
trzask gałęzi). Leśny

dzwonek pokręcił głową jeszcze, jeszcze, jeszcze, a sam ... (normalnie wymiatał,

chyba jest szalony). Ale muszę
już iść. Dębina pochyliła się
nad ścieżką, jak brama

powrotna do innego
świata.

W obie strony.